De Russische dwerghamster is zowel voor wetenschappers als voor menig huisdierliefhebber een bijzonder prachtig dier. Op de dag van vandaag worden
ze nog voor onderzoeken gebruikt. Bijvoorbeeld waarom de Russische dwerghamster in de winter zo slank worden. Vele onderzoeken zijn er gedaan waarom en
hoe ze van kleur veranderen als ze een wintervacht krijgen. En welke hormonen daarbij een rol spelen.
De Russische dwerghamster komt van oorsprong voor in de steppen van Noord-Kazachstan met als westgrens het Oeralgebergte en zuidelijke richting West-Siberië. In 1773 zijn door de Peter Simon Pallas de Russische dwerghamsters voor het eerst qua uiterlijk beschreven. Hoe noemde het nog "mouse sungorus". Later is de Latijnse naam gewijzigd in Phodopus sungorus sungorus omdat er ook een ondersoort beschreven was, namelijk de Campbelli dwerghamster (Phodopus sungorus campbelli). In de jaren '80 bleek bij onderzoek dat het eigenlijk niet om ondersoorten gaat, maar om aparte soorten. Niet alleen het uiterlijk zijn er grote verschillen, maar ook het geslachtschromosoom is zodanig anders dat zij als aparte soorten gezien moeten worden. De wetenschappers hebben toen de Latijnse namen gewijzigd in Phodopus sungorus en Phodopus campbelli.
De wetenschapper de heer Figala van het Max-Planck-Instituut gelegen in West-Duitsland heeft in de jaren '60 twee Russische dwerghamster koppels gevangen in de omgeving van Omsk te West-Siberië en deze meegenomen naar het laboratorium. Daar hebben ze zich succesvol voortgeplant. Maar het was de wetenschapper Klaus Hoffmann die interesse in deze diertjes toonde. Via hem zijn ze naar verschillende laboratoria gegaan. En de wetenschappers zagen hoe bang deze hamsters waren en dat wanneer je ze aandacht gaf, ze zich aan de mensen wennen. En dat zij geen agressiviteit tonen van bijten en aanvallen. Daarom werden er ook een aantal Russische dwerghamsters aan hobbyfokkers gegeven. Begin jaren '70 werden de eerste exemplaren door Nederlandse hobbyfokkers gefokt en begin jaren '80 waren ze als huisdier in de verschillende dierenwinkels verkrijgbaar.
Wanneer je naar het uiterlijk van de Russische dwerghamster kijken, dan valt je de prachtige kleurcombinatie tussen de zwart, bruin, grijs en wit op. Tenminste als je naar de oorspronkelijke kleur van de Russische dwerghamster kijkt. Bij de hobbyfokkers zijn er verschillende kleurmutaties opgetreden en je hebt ze nu in verschillende variëteiten. Wat direct opvalt zijn hun prachtige ronde ogen die nieuwsgierig maar ook vriendelijk kijken. Het gezicht is niet zo spits als dat van een huismuis en zij hebben nauwelijks een staart. Ze hebben meer weg van hele kleine beertjes. En dat raakt de mens: zij zien er schattig uit! En de combinatie van hun uiterlijk en hun karakter maken het dat zij een geliefd huisdier zijn.
Helaas, ondanks dat de Campbelli dwerghamster een aparte soort betreft, wordt het uiterlijk van beide soorten beïnvloed door kruisingen tussen deze beide soorten. De Campbelli dwerghamster kan gekruist worden met de Russische dwerghamster. In de eerste paar generaties levert dat vele problemen op en de meeste exemplaren zijn steriel. Maar heel soms zijn er exemplaren die wel vruchtbaar zijn. Zo zijn er een aantal kleuren van de Campbelli dwerghamster overgebracht naar de Russische dwerghamster. Helaas zijn een groot deel van de aangeboden Russische en Campbelli dwerghamsters onzuiver. Wij noemen dat hybride. Onzuiverheid geeft onstabiliteit in het uiterlijk.
Het uiterlijk is in onderdelen verdeeld:
Per onderdeel wordt de Russische dwerghamster beschreven. Daarnaast vindt een verdieping plaats hoe de zintuigen werken en waarom ze zo eruit zien.
Zien de als huisdier gehouden Rusjes hetzelfde uit als wilde exemplaren?
Exemplaren uit het wild en afstammelingen noemen wij 'wildvang'. Het gaat om exemplaren waarop niet geselecteerd is op uiterlijk. De Russische dwerghamsters die van wildvang afstammen zien er niet precies hetzelfde uit als onze huisdier Russische dwerghamsters. Ze zijn vaak wat kleiner en lichter. Ze wegen vaak tussen de 30 en de 45 gram. Ze zijn ook niet altijd zo kogelrond. De kop zijn vaak wat smaller en iets spitser. Maar tussen wildvang zitten grote verschillen afhankelijk van waar ze vandaan komen. Zo heb je in het wild lichtere en donkere wildkleuren. Ook de buikkleur zijn verschillend. Zo heb je witte en wat donkere buikkleuren. Ook het karakter is verschillend. Wildvang hebben vaak een bange karakter en krijsen vaak. Ze zullen niet snel bijten, maar zullen wel weglopen en gaan schuilen. Maar er zijn ook wildvang exemplaren die snel aan mensen wennen en vertrouwt raken. Ook al lijken de verschillen tussen wildvang en de als huisdier gehouden Rus klein, toch is in ruim 40 jaar fokken en waarschijnlijk meer dan 100 generaties verder veel gewijzigd. En kan je het beetje vergelijken met de verschillen tussen de wolf en de hond.
Hieronder een slideshow van een paar Russische dwerghamsters die afstammen van wildvang exemplaren waarbij geen selectie plaatsgevonden heeft op het uiterlijk.
De Russische dwerghamster komt van oorsprong voor in de steppen van Noord-Kazachstan met als westgrens het Oeralgebergte en zuidelijke richting West-Siberië. In 1773 zijn door de Peter Simon Pallas de Russische dwerghamsters voor het eerst qua uiterlijk beschreven. Hoe noemde het nog "mouse sungorus". Later is de Latijnse naam gewijzigd in Phodopus sungorus sungorus omdat er ook een ondersoort beschreven was, namelijk de Campbelli dwerghamster (Phodopus sungorus campbelli). In de jaren '80 bleek bij onderzoek dat het eigenlijk niet om ondersoorten gaat, maar om aparte soorten. Niet alleen het uiterlijk zijn er grote verschillen, maar ook het geslachtschromosoom is zodanig anders dat zij als aparte soorten gezien moeten worden. De wetenschappers hebben toen de Latijnse namen gewijzigd in Phodopus sungorus en Phodopus campbelli.
De wetenschapper de heer Figala van het Max-Planck-Instituut gelegen in West-Duitsland heeft in de jaren '60 twee Russische dwerghamster koppels gevangen in de omgeving van Omsk te West-Siberië en deze meegenomen naar het laboratorium. Daar hebben ze zich succesvol voortgeplant. Maar het was de wetenschapper Klaus Hoffmann die interesse in deze diertjes toonde. Via hem zijn ze naar verschillende laboratoria gegaan. En de wetenschappers zagen hoe bang deze hamsters waren en dat wanneer je ze aandacht gaf, ze zich aan de mensen wennen. En dat zij geen agressiviteit tonen van bijten en aanvallen. Daarom werden er ook een aantal Russische dwerghamsters aan hobbyfokkers gegeven. Begin jaren '70 werden de eerste exemplaren door Nederlandse hobbyfokkers gefokt en begin jaren '80 waren ze als huisdier in de verschillende dierenwinkels verkrijgbaar.
Russische dwerghamsters en de kleine details
Wanneer je naar het uiterlijk van de Russische dwerghamster kijken, dan valt je de prachtige kleurcombinatie tussen de zwart, bruin, grijs en wit op. Tenminste als je naar de oorspronkelijke kleur van de Russische dwerghamster kijkt. Bij de hobbyfokkers zijn er verschillende kleurmutaties opgetreden en je hebt ze nu in verschillende variëteiten. Wat direct opvalt zijn hun prachtige ronde ogen die nieuwsgierig maar ook vriendelijk kijken. Het gezicht is niet zo spits als dat van een huismuis en zij hebben nauwelijks een staart. Ze hebben meer weg van hele kleine beertjes. En dat raakt de mens: zij zien er schattig uit! En de combinatie van hun uiterlijk en hun karakter maken het dat zij een geliefd huisdier zijn.
Helaas, ondanks dat de Campbelli dwerghamster een aparte soort betreft, wordt het uiterlijk van beide soorten beïnvloed door kruisingen tussen deze beide soorten. De Campbelli dwerghamster kan gekruist worden met de Russische dwerghamster. In de eerste paar generaties levert dat vele problemen op en de meeste exemplaren zijn steriel. Maar heel soms zijn er exemplaren die wel vruchtbaar zijn. Zo zijn er een aantal kleuren van de Campbelli dwerghamster overgebracht naar de Russische dwerghamster. Helaas zijn een groot deel van de aangeboden Russische en Campbelli dwerghamsters onzuiver. Wij noemen dat hybride. Onzuiverheid geeft onstabiliteit in het uiterlijk.
Het uiterlijk is in onderdelen verdeeld:
- de kop
- de snorharen
- de bek
- de ogen
- de oren
- de neus
- de buik
- de geslachtsdelen
- de poten
- de staart
- de vacht
Per onderdeel wordt de Russische dwerghamster beschreven. Daarnaast vindt een verdieping plaats hoe de zintuigen werken en waarom ze zo eruit zien.
Zien de als huisdier gehouden Rusjes hetzelfde uit als wilde exemplaren?
Exemplaren uit het wild en afstammelingen noemen wij 'wildvang'. Het gaat om exemplaren waarop niet geselecteerd is op uiterlijk. De Russische dwerghamsters die van wildvang afstammen zien er niet precies hetzelfde uit als onze huisdier Russische dwerghamsters. Ze zijn vaak wat kleiner en lichter. Ze wegen vaak tussen de 30 en de 45 gram. Ze zijn ook niet altijd zo kogelrond. De kop zijn vaak wat smaller en iets spitser. Maar tussen wildvang zitten grote verschillen afhankelijk van waar ze vandaan komen. Zo heb je in het wild lichtere en donkere wildkleuren. Ook de buikkleur zijn verschillend. Zo heb je witte en wat donkere buikkleuren. Ook het karakter is verschillend. Wildvang hebben vaak een bange karakter en krijsen vaak. Ze zullen niet snel bijten, maar zullen wel weglopen en gaan schuilen. Maar er zijn ook wildvang exemplaren die snel aan mensen wennen en vertrouwt raken. Ook al lijken de verschillen tussen wildvang en de als huisdier gehouden Rus klein, toch is in ruim 40 jaar fokken en waarschijnlijk meer dan 100 generaties verder veel gewijzigd. En kan je het beetje vergelijken met de verschillen tussen de wolf en de hond.
Hieronder een slideshow van een paar Russische dwerghamsters die afstammen van wildvang exemplaren waarbij geen selectie plaatsgevonden heeft op het uiterlijk.
Russische dwerghamsters, afstammelingen van exemplaren uit het wild