Blog over hamsters

Pak weg 23-24 jaar geleden hadden we slechts alleen wildkleur Russische dwerghamsters en geen enkel ander kleur. Bijna tegelijk kwamen de blauw-wildkleur en de pearls naar Nederland, dit vanuit de UK. De parels waren prachtig van type, erg groot en knal grote ronde ogen. Maar sommige exemplaren hadden zulke grote ogen dat ze uitpuilden. De Blauw-wildkleuren waren ontzettend lelijk om te zien. Van de pearls zeiden ze dat alleen vrouwen vruchtbaar waren en van de blauw-wildkleur zeiden ze dat je geen blauw-wildkleur onderling moest fokken.

Net voordat de pearl en de blauw-wildkleur naar Nederland zijn gekomen, waren in de dierenwinkels een 2e kleur. Deze werden argente genoemd en ze werden in de dierenwinkels als Russische dwerghamsters verkocht. Deze gele "Rusjes" waren heel agressief, maar wel gewild omdat ze mooi waren. Ze vlogen naar je toe op moment dat je ze wilden pakken en beten dan. Het naar je toe rennen ging soms gepaard met springen. Je snapt denk ik nu de titel die ik aan deze blog heb gegeven: pitbulls! Deze kleur kreeg veel kritiek en het duurde niet lang of de dierenwinkels wilden deze exemplaren niet meer. Het ging dan ook helemaal niet om Russische dwerghamsters maar om Campbelli dwerghamsters. Natuurlijk wist ik dat nog niet!

We hadden geen internet en ik kende slechts paar hamsterfokkers. Op de show in Brabant sprak ik een aantal hierover en die wezen mij erop dat het om Campbelli dwerghamsters ging. Ik heb toen 2e druk van De Dwerghamster van Rob Dekker en drs. Fred Petrij gekocht. Fred Petrij heb ik ook persoonlijk gesproken en gekend. Hij vertelde me over de Campbelli's en deelde zijn ervaringen.

Daarna gekochten we op diverse evenementen Campbelli dwerghamsters en op een clubdag van de Vereniging Exotische Knaagdieren (VEZ) kochten wij de eerste zwarte Campbelli dwerghamsters, 100 gulden per stuk! Deze van een handelaartje die in Hasselt, vlak bij Zwolle, woonde. We zijn ook bij hem thuis geweest en de ouderdieren mogen bewonderen. Van oorsprong was hij een vogelkweker en had een aantal wildkleur Campbelli dwerghamsters op de Belgische dierenmarkt gekocht. En daar rolden de zwarte exemplaren uit. En ze hadden toen allemaal eenzelfde eigenschap: ze werden later op de rug wit en leken net pandabeertjes. Dit ging na 3-4 generaties eruit en zagen we ineens pik zwarte exemplaren.

Deze Campbelli dwerghamsters waren allemaal pittig van karakter en beten op moment dat je ze uit hun territorium wilden oppakken. Ik wil wedden dat wij, mijn broer en ik, de eerste dove Campbelli dwerghamster hebben gefokt. Want!, wij hadden immers de eerste zwarte exemplaren. Echter rond deze tijd hadden wij geen Opal Campbelli's. Die had Fred Petrij wel, maar die wilde hij niet vrijgeven. Hij vertelde nooit waarom niet, maar mijn vermoeden was toen dat ze niet zuiver waren. Deze dove campbelli's raakten we niet kwijt! Niemand wilden ze hebben!

De eerste nageslacht van de zwarte Campbelli's, wildkleuren drager zwart, daarvan zijn een aantal meegegaan naar Finland. Een Finse vrouw die op, ik dacht de 3e, Exoknaag keurde heeft ze meegenomen.

Al deze Campbelli's beten en dat was dan ook de reden om hiermee te stoppen. Het op karakter selecteren was erg lastig en nauwelijks resultaten anders dan dat ze niet meer door de lucht vlogen om te bijten.

Bij de hybride project zagen we dit bijtgedrag eveneens. De eerste generatie had dit namelijk ook evenals de tweede generatie. Echter later kregen we variaties. We zagen namelijk dat sommige Rusachtig uitziende dwerghamsters langzaam op je af kwamen en dan pas beten. Ze renden en verdedigden niet, maar zagen lief uit en waren rustig. Beten alleen op moment dat ze wilden pakken c.q. dat ze voor mijn hand stonden. En een ander variant was bij vrouwtjes. Deze waren erg lief en hadden een echte Rus karakter. Pas op moment dat ze kindjes hadden, werden ze mega agressief. Ze renden op je af om te bijten. En dat bleven ze doen, ook nadat de jongen weg waren. Pas bij 5e-6e generatie ging dit eruit.

In 2004 toen ik René Bastiaans leerde kennen, zag ik de eerste wat rustige Campbelli's en tamme Campbelli's. Echter, deze waren nooit echt betrouwbaar. Maar vele male beter dan jaren terug qua karakter.

Een ander ervaring is mijn Altai lijn van de Campbelli dwerghamsters die ik in 2005 gekregen heb en voor een paar jaar mee gefokt heb. Het ging hier om echte wildvang exemplaren gevangen in de omgeving van de Altai gebergte. Deze campbelli's waren veel rustiger en hadden een ander soort karakter. Ze boksten onderling met elkaar, dit met handjes tegen elkaar. En op moment dat ik ze wilden oppakken, beten ze van zich af, maar niet hard. Meer van pak me niet jo, laat me weer los. En dan met de kop op de zijkant en niet aanvallend. En ze beten niet hard, was meer van even laten weten.

Maar toen ik exemplaren hier met een zeer tamme Campbelli dwerghamster kruistte, schrok ik. Ik kreeg toen weer argente eruit die net zo agressief als vroeger waren. Ze sprongen door de lucht om te bijten! En daardoor heb ik vermoeden dat het karakter ook wel eens negatief beïnvloed kan worden door het kruisen van verschillende Campbelli dwerghamsters uit verschillende regio's. Mede omdat ik in 2005 ook twee Campbelli dwerghamsters uit Mongolië had die nog veel tammer waren. Die beten totaal niet! Ze roken ook anders, hadden een ander type oor en kleur. Ze waren mooi bruin met een gele waas. Terwijl de Altai Campbelli heel grijs van kleur is.

Campbelli dwerghamster wildvang uit Mongolië:


Campbelli dwerghamster uit Altai:


En meestal komen ze grijzer over: