Blog over hamsters

Vanochtend begon de ochtend raar en vreemd. Na het opstaan en op het moment dat ik Tommy wilde kammen, hoorde wij beide gemiauw van een kat buiten. De oortjes van Tommy gingen omhoog. Een boodschap van ver precies vandaag dat mijn moeder één jaar geleden overleden is. En ook precies dat Tommy één jaar bij mij is.

Tommy is een Brown Tabby Pers en heeft kleine korte pootjes. Vaak zit hij op de bank vlak bij mij op de leuning. En elke keer als ik ergens heen loop is Tommy sneller dan ik. Hij volgt mij en soms wordt wel eens gezegd dat katten personeel heeft. Tommy en ik doen de dingen samen. Tijdens dit typen zie ik Tommy ineens opspringen en naar de Hue lamp lopen. Hij merkt blijkbaar dat dit van kleur verandert. Hij is heel rustig en zal niet heel snel iets aanvallen. Ook de hamsters niet, hij kijkt er graag naar maar zal niet een tik met zijn dikke poot geven.

Precies een jaar geleden had Tommy het heel moeilijk. Ook niet zo vreemd natuurlijk. Hij was zijn baasje ineens kwijt. Mijn moeder en Tommy deden alles samen en zaten altijd naast elkaar. En daarnaast aten ze ook samen. Mijn moeder gaf geregeld iets aan Tommy namelijk. De eerste twee weken wilde hij nauwelijks gekamd worden en ging hij in zijn krabpaal zitten. De tweede nacht heb ik zelfs bij hem geslapen omdat hij niet at en dronk. Ik kon nog herinneren dat hij ging drinken en eten net voordat ik in slaap viel. Een opluchting was dat. Heel geleidelijk ging Tommy de woning verkennen en het duurde even voordat hij de eerste stapjes in mijn woonkamer zette. Hij ging precies voor de entree zitten. Daarna heeft hij weken lang onder de tafel op de stoel gezeten met de kop richting twee hamsterkooien. Hij vond het leuk om hierna te kijken.

Pas medio december ging hij op de leuning zitten. Precies waar mijn moeder altijd zat als zij bij mij op visite was. En dat doet hij tot vandaag elke avond. Deels televisie kijken, deels naar buiten kijken en deels lekker met de kop op de bank slapen.

Waar ik altijd bang voor was, is dat hij mijn meubels kapot zou maken. Bij mijn moeder krapte hij aan de bankstellen en die zagen binnen een jaar niet meer uit. Ook deed hij, zoals wij dat noemden, robjes of wel rennend door de kamer en over de meubels. Het lijkt net of op moment dat hij bij mij woont, volwassen is geworden. Ik zeg wel eens: hij die alles gezien heeft en hij die begeleid wordt in zijn doen en laten. Want hij heeft heel wat bij mijn moeder meegemaakt en ik houd ervan om dieren met stem te trainen.